سند 2030 که در چند سال اخیر مورد بحث جهانی قرار گرفته؛ 17 هدف اصلی و 169 هدف فرعی دارد که با نگاهی سکولار-لیبرالیسم به حقوق کودک، آموزش و پرورش، زن و خانواده پرداخته است. در واقع این سند؛ موضوع "برابری جنسیتی با حق آموزش برای همه" را مطرح کرده که علی الظاهر به معنای حق برابر آموزش به دختران و پسران است، اما در حقیقت، معنای آن آموزش های جنسی و راه های روابط جنسی، بدون توجه فرهنگ، مذهب و ویژگی های طبیعی آنها و نقش های متفاوت کودکان در آینده ی یک خانواده (پدر - مادر) است.
بر خلاف گفته های حامیان سند 2030؛ اجرای این سند، برای کشورهای امضا کننده ضروری است و عدم پای بندی به آن قانون شکنی محسوب می شود. این در حالی است که متاسفانه، دولتمردان ما با علم به تناقضات این سند با دین مبین اسلام و نیز فرهنگ اصیل ایرانی، آن را امضا کرده و تحت عنوان افتخاری بین المللی از آن یاد می کنند! غافل از این که بسیاری از کشورهای غربی همچون فرانسه و مصر که به قول برخی، مهد آزادی هستند نیز از پذیرش این سند سر باز زده اند.
آموزش جنسی بدهید تا بچه هایتان ایدز نگیرند!
در نگاه نخست، واضح است که سند این آموزش ها به دور از ارزش ها، هنجارها و قوانین جمهوری اسلامی، تدوین شده و به همین خاطر بسیار آسیب زا است. البته که این آموزش ها می توانند زمینه ترویج این سوءرفتارها را نیز فراهم کرده و به عنوان مثال به نوجوان القا کنند که در صورت رعایت برخی ملاحظات، رابطه نامشروع هم برای فرد مشکلی ایجاد نمی کند!
البته با علم به این که آموزش های فوق، آسیب زا هستند، نمی توان مانع آنها شد، چرا که ممکن است خطر، آنقدر بزرگ باشد که مجبور شویم با تحمل این آسیب ها مانع خسارت بزرگتر شویم و به قول معروف، دفع افسد به فاسد کنیم.
آخرین تخمین از مبتلایان به ویروس عامل ایدز نشان می دهد که تا پایان سال 1395، 56 هزار و 882 نفر در کشور مبتلا به ایدز بوده اند، یعنی 7 نفر از هر 10 هزار ایرانی. از این تعداد 25 هزار و 472 نفر شناسایی شده اند (45 درصد کل بیماران) و مابقی از بیماری خود بی اطلاع هستند. در طول این سالیان نیز 9 هزار و 477 نفر از مبتلایان به ایدز مرده اند. از مجموع مبتلایان شناسایی شده، 66 درصد، معتاد تزریقی بوده اند که از طریق سرنگ مشترک بیمار شده اند، 19 درصد از طریق رابطه جنسی (که عمدتا همسران مردان معتاد تزریقی هستند) و 1.5 درصد نیز از طریق مادر به کودک، ویروس عامل ایدز را گرفته اند. از بین مجموع بیمارانی که شناسایی شده اند، ۸۴ درصد مرد و ۱۶ درصد زن هستند.
در این میان قریب به 500 نفر از مبتلایان شناسایی شده، زیر 20 سال دارند که ما در اینجا تسامحا تمام آنها را دانش آموز حساب می کنیم، (در حالی که از 6 تا 18 سالگی دانش آموز شمرده می شوند) و مبتلایان شناسایی نشده در این سنین را نیز 600 نفر به شمار می آوریم.
به بچه هایتان آموزش جنسی بدهید تا به آنها تجاوز نشود!
از دلایل دیگری که برای لزوم آموزش جنسی شمرده می شود، بحث کودک آزاری جنسی (Sexual Child Abuse) است. در بهترین حالت توصیه می کنند که باید به بچه ها یاد بدهیم که نقاط خصوصی بدنت کدام است و بگوییم مراقب باشد که کسی به آن نقاط دست درازی و تعرض نکند. اما مشخصا با این اقدام برای کودک سوالاتی پیش می آید: برای چه تعرض کنند؟ چه سودی به حالشان دارد؟ و...
در واقع این آموزش سبب می شود که آنچه به ذهن کودک خطور هم نکرده است، برای او تبدیل به مسئله شده، مقدمه ای شود برای کنجکاوی های بیشتر. مسئله ای که خود می تواند خطراتی را برای کودک به دنبال داشته، همچنین اسباب فساد اخلاقی وی را در بزرگسالی فراهم آورد. همچنین با ارائه آموزش های اینچنینی، فضای مدارس نیز برای پرده دری های بیشتر آماده می شود.
اگرچه در کارایی این آموزش ها در این موارد نیز تردیدهای اساسی وجود دارد؛ چرا که معمولا این کودک آزاری ها با توسل به زور صورت می گیرد و مشخصا فنون رزمی در این آموزش ها جایگاهی ندارد و بر فرض وجود نیز، کمکی به این کودکان بی گناه نخواهد کرد!
متاسفانه آموزش و پرورش به بهانه پیشگیری از کودک آزاری جنسی، برنامه های بیشرمانه ای را برای دانش آموزان کلاس های اول تا سوم ابتدایی ترتیب داده است که اعتراض والدین دانش آموزان را نیز به دنبال داشته. اداره کل آموزش و پرورش شهر تهران، بر اساس مجوزی که مورخ 96/09/12 صادر شده، تحت عنوان «مداخلات مددکاری اجتماعی» و «نظام مراقبت های اجتماعی» به این آموزش ها پرداخته است و در برخی از شهرستان ها نیز آموزش های مزبور با همکاری آموزش و پرورش و برخی از ان جی او ها ارائه شده است.(2)
باید توجه داشت که بعد از پذیرش سند توسعه پایدار 2030 در مهر ماه سال 1394، اتفاقات جدید و بعضا عجیبی در حیطه آموزش مسائل جنسی در کشور رخ داد. کتاب هایی منتشر شد، ان جی او هایی (گروه های مردم نهاد) در این زمینه ایجاد و یا فعال شدند، نهادهای به اصطلاح بین المللی، تمام عیار دست به کار شدند، گروهی از سکسولوژیست Sexologist در اقصی نقاط کشور، کارگاه آموزش جنسی برگزار کردند. اما آیا این حجم از عملکرد، برآمده از تقاضای مردم و نیاز جامعه بود؟ براستی اینجنین نیازی در جامعه بوده و یا القایی خاص است؟
اما راه حل مفاسد اخلاقی در جامعه ما چه هست و چه نیست؟
به نظر می رسد که عمده مفاسد اخلاقی که اکنون در جامعه وجود دارد، ناشی از بی توجهی به نیاز جنسی- عاطفی نوجوانان و جوانان باشد. یعنی معمولا فرد پس از آن که نمی تواند به این نیاز خود از طرق مشروع پاسخ بدهد، به ورطه گناه افتاده و روز به روز به انحرافات اخلاقی وی افزوده می شود تا جایی که مفاسد اخلاقی وی، بروز اجتماعی می یابد.
اما در برخی از مواقع، دیگر بحث بر سر نیاز جنسی نیست، بلکه موضوع، میل جنسی است. اینجاست که توصیه های اخلاقی کارکرد پیدا می کنند. در این مواقع برای بازگرداندن اسیران شهوات جنسی به مسیر تعادل انسانی، باید یک خودآگاهی در ایشان ایجاد کرد که متوجه شوند، در وجود خود معادن طلا و نقره ای را معطل گذاشته اند و همتشان را مصروف امور کم ارزش کرده اند.
برخی از روانشناسان معتقدند که ازدواج هایی که در سنین پایین و برای رفع نیاز جنسی صورت می گیرند، باعث پشیمانی فرد می شوند، آن هم به دو دلیل؛ نخست آن که این افراد جوانی نکرده اند و دیگری آن که در انتخاب یا پذیرفتن فردی به همسری، عجله کرده اند و معیارهای لازم را در نظر نگرفته اند.
به هر حال باید توجه داشت که اجرای مفا سند 2030 می تواند باعث اشاعه ی مشکلات روحی و روانی فراوانی از جمله بلوغ زودهنگام در کودکان شود که گاها غیر قابل جبران بوده و آسیب های دنباله داری خواهد داشت و اگر برای حل آن تدابیر خاصی اندیشیده نشود، بنیان های خانواده را متزلزل ساخته و باعث تحریف جامعه می شود و این همان است که غرب، سال ها با طرح ها و برنامه های متعدد به دنبال آن بوده است.
پی نوشت:
1- همه آنچه باید درباره سند 2030 بدانیم، خبرگزاری فارس، خرداد ماه 1396
2- آموزش جنسی بدهید تا بچه هایتان ایدز نگیرند!، جهان نیوز، 30بهمن 1396