در این روز عبیدالله بن زیاد نامه‌ای به نزد عمربن سعد فرستاد و به او دستور داد تا با سپاهیان خود بین امام حسین (علیه السلام) و اصحابش و آب فرات فاصله ایجاد کرده و اجازه نوشیدن حتی یک قطره آب را به امام ندهند، همانگونه که از دادن آب به عثمان بن عفان خودداری شد.
عمربن سعد نیز فوراً عمروبن حجاج را با پانصد سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد و مانع دسترسی امام حسین (علیه السلام) و یارانش به آب شدند و این رفتار غیرانسانی سه روز قبل از شهادت حضرت صورت گرفت. در این هنگام مردی به نام عبدالله بن حصین ازدی که از قبیله بجیله بود فریاد برداشت که ای حسین! این آب را دیگر سان رنگ آسمانی نخواهی دید! بخدا سوگند که قطره‌ای از آن را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی!